Een duik waar niet alles ging zoals het zou moeten. Om 9.15 uur aangekomen op de duikstek, zag ik Jeff al bij zijn auto staan. het was rustig en er was verder nog niemand. Jeff en ik besluiten om even bij de instapplaats te gaan kijken. Er ligt een hele mooie stijger met 2 mogelijkheden om met een trap te water te gaan. Het water zag bruin maar op zich redelijk helder. Ondertussen zijn er al verschillende buddies gearriveerd en we besluiten om naar de auto te gaan en onze uitrusting te gaan klaar maken. Omdat ik wat langzamer ben lig ik als laatste in het water.
Friso vraagt aan mij of ik aan zijn rechterkant wil duiken. Ik geef aan dat dat ok is en we geven het signaal om af te dalen. Zover zo goed, maar dat duurt niet lang…… We gaan onder en binnen 2 tellen ben ik het zicht op Friso en de rest kwijt. Normaal spreken we dan van erwtensoep zicht, nou dit was bruine bonen. Heel even heb ik zicht op de bodem en besluit om even te wachten en te kijken of ik duikers of lampen zie waar ik naartoe kan gaan. Maar het zicht blijf heel slecht. Op 3 tot 4 meter diep leek het wel nacht. Na een minuut besluit ik naar de oppervlakte te gaan om te kijken of ik daar iemand zie. Ondertussen is de rest op pad en Friso heeft in eerste instantie niet in de gaten dat ik niet degene ben die naast hem ligt. Zodra hij zich dit realiseert waarschuwt hij de anderen en beginnen zij aan een zoektocht. Ondertussen aan de oppervlakte denk ik dat ze me vergeten zijn en besluit om volgens plan richting het wrak achter de anderen aan te gaan. Met het idee om ze in te halen en dan de duik te vervolgen. Ik hoef natuurlijk niet uit te leggen dat dit geen goed idee was, niet alleen omdat ze niet richting het wrak gingen maar ook omdat ze in de tussen tijd mij aan het zoeken waren. Aan de oppervlakte werden mijn bubbels gesignaleerd en Friso zwom totdat hij boven mij lag en starte zijn afdaling met het idee dat het maar 5 meter diep was. Ondertussen was ik op 12,5 meter rustig naar de blokken aan het kijken die ik ontdekt had. terwijl Friso afdaalde en steeds dieper ging maakte hij zich wel even zorgen, wat ging hij aantreffen? Op het moment dat ik denk dat ik maar moet omdraaien omdat dit niet verstandig is zie ik de lamp van Friso en hij ziet mij. We communiceren onderwater met elkaar of alles ok is en besluiten een begeleide opstijging te doen. Friso zet de koers uit en we gaan rustig naar de kant. Op zo’n 8 meter besluiten we om op te stijgen, tussen de 5 en 6 meter seinen we elkaar bijna tegelijk dat we een safety-stop moeten maken. Ik moet je zeggen dat dit best lastig is om op diepte te blijven zonder referentie als een bodem of lijn. Na 3 min stijgen we door naar de oppervlakte. Boven water besluiten we samen om de duik af te breken, te gaan omkleden en te wachten op de anderen.
Nadat iedereen veilig op de kant was en alles opgeruimd had hebben we nog even een evaluatie gedaan. Nog een bak koffie of thee met een kokosmakroon en daarna is iedereen vertrokken naar huis. Nu ik zo dit verslag schrijf en alles nog eens mijn gedachte laat passeren wil ik nogmaals sorry zeggen tegen iedereen en zeker tegen Friso dat ik mezelf heb laten verleiden om toch weer onderwater te gaan.
Eind goed al goed maar toch iets om van te leren.
Bovenwater foto’s van de duikstek zijn te vinden op: 2021-03-07 | Zegerplas.
Gast redacteur: Lex
