Met een paar vroegere duikers voor ons heb ik bij Dreischor een kijkje bovenaan de dijk genomen. Door de wolken heen, ontsnapte voorzichtige het zonnetje. Rechts het Gemaal. Links de zichtbare lange steiger bij het Frans Kok rif waar onze vriendelijke BN-trekkervis poseert.
Met een kleine wandeling nog een ochtend groet gebracht aan de nieuwsgierige koeien. En daar hoorden wij een zwaarder voertuig het smalle pad oprijden: Taco!
Duiken met deze twee ervaren mannen geeft een vertrouwd en veilig gevoel. De klim van de wat hoge traptreden zonder leuning, ging mij met extra materiaal van Jeff, een stuk beter af dan aan het begin van het seizoen. De afdaling zonder gladdigheid van de regen verliep ook best soepel. En dan het laatste stuk met het touw het water in… Gladde stenen onder de voeten die soms hoog en plots een halve meter lager weer houvast geven. Met goed drijfvermogen is ook dit geen zorg.
Niet richting het Gemaal, maar naar daar waar de hand de L laat zien: go to the left!!!
Uitgezwommen in het ondiepe water met nog goed zicht. Dijkje over… En… drup in bril. Nog een die volgde en mij een onaangenaam gevoel gaf. Na check op 2.5 meter en kleine cap verplaatsing en de bevestigende knik, heb ik met goed vertrouwen met prachtig helder zicht de duik vervolgd. Soms zicht van 10 meter. Onder de 8 meter werd het zicht minder goed. Vanaf 4 meter troffen wij veel oorkwallen en heel af en toe een zeedruifje.
De hoeveelheid prachtig gekleurde kreeften was opvallend en zo fijn. Grote en kleine. De onderzoekende rode sprieten die hun verstoplaats tussen de rotsen op het zand verraadt. Deze keer ook een minder oplettende kreeft mogen zien. Alleen het achterkantje was zichtbaar. Eerste keer dat ik dit zo zag. Misschien was dit grote exemplaar het holletje aan het vergroten met zijn of haar sterke scharen.
Bovenop een Japanse Oester zag ik een heremietkreeft. Nog wat stoeiende krabben tussen de rotsen die niet ongezien bleven met hun drukke armgebaren. Grondels die dit alles in stilte lijken te aanschouwen. Kleine spookkreeftjes die het tafereel leken aan te moedigen. Zowel de doorschijnende als de Japanse zakpijpen hebben wij een plek zien innemen in het indrukwekkende kleurenspel onderwater. Geweisponzen, wapperende witte weduwrozen, groene wieren… En de bontemantel… Ik zou zo graag nog meer willen benoemen. Maar mijn kennis schiet daarin helaas te kort. Het uur niet praten, geeft zo enorm veel stilmakende indrukken waar geen woorden voor bestaan. Denk daarmee het gebrek aan kennis voor nu iets poëtische bijstand te hebben gegeven 😉
In drie weken tijd, is de watertemperatuur 3 graden gedaald en was voor mij merkbaar. Daardoor hebben wij iets eerder de terugweg ingezet. Wat geweldig begroeid levendig mooi is dit rif op 4 tot 5 meter. En helemaal als de zon nog even bijschijnt. Terug over het dijkje zwemmend, waren de inmiddels gegroeide golven de veroorzakers van minder goed zicht.
Eruit stappend bij het touw, moet het vast het stoere beeld van Halle Berry van de James Bond scene uit 2002 zijn geweest. Beeldmateriaal is helaas, zeg ik met grote opluchting, niet bewaard gebleven… mocht ik vernemen van onze huisfotograaf.
Werkelijk wederom enorm verrast door de enorme natuurpracht onderwater. En blij dat ik dit met Jeff en Taco mocht beleven. Erna druppel- en windvrij genoten van onze verwarmende drankjes, een stroopwafel en elkaars gezelschap.
Dankjulliewel mannen!!!
Gast redacteur: Sandra
Natuurlijk zijn er weer foto’s gemaakt.
Je kunt ze zien via de volgende link 2025-09-21 | Dreischor Gemaal.