… Duiken in mijn natpak aan het einde van de maand november. Zoals jullie wel hebben gemerkt, is het weer de afgelopen weken sterk achteruit gegaan. Oftewel de watertemperatuur is flink gedaald. Inmiddels feitelijk vastgesteld dat het 7 graden is op 12 meter diepte. Daarom moest ik gisteren met pijn in mijn hart mijn natpak in de schuur laten hangen. Toch voor de zekerheid nog even naar de watertemperatuur van de Oosterschelde gekeken. Maar ik kon geen positieve temperatuur vinden die mij in een natpak kon laten duiken. Dus als laatste werd mijn droogpak uit de kast gehaald en in de auto gelegd.
Vandaag waren wij met ons tweeën. Taco en ondergetekende. De geplande locatie was ‘de Pijlers van de Zeelandburg’. Omdat ik al ver voor de wekker wakker was, ben ik maar op mijn gemak naar beneden gegaan. Koffie klaar gemaakt om daarna de laatste spullen in de auto te doen.
Al rijdend richting Zeeland Sky Radio aangezet waar de kerstliedjes al door de speakers van de auto galmden. En dan is de Sint nog niet eens het land uit…
Na een klein uurtje rijden, was ik de tweede auto op de parkeerplaats. Ik was veel te vroeg, maar dat was ook wel lekker. Moest nog wat loodzakjes aan mijn tankband bevestigen omdat mijn nieuwe trimvest geen zakjes boven de billen heeft. Ondertussen begon het langzaam te regenen en was ik bijna klaar toen Taco aan kwam rijden.
In deze tijd en met dit weer is het toch fijn dat wij bij deze locaties een omkleedruimte hebben. Daar, in droge omstandigheden, mijn droogpak aangedaan. Ondertussen was ook Taco klaar met zijn setje en wisselden wij van plek. Hij in de omkleedruimte en ik de wacht houdend bij de auto’s.
Rond de kentering zijn wij te water gegaan. Het was vandaag ook doodtij, dus wij hoefden ons niet veel zorgen te maken wat de stroming betreft. En dat bleek ook zo te zijn. Rustig afgedaald en nog even alles goed gedaan. Toch weer even wennen om in een droogpak onderwater te gaan. Na het eerste Botervisje zijn wij verder afgedaald naar ongeveer tien meter. Daar eenmaal aangekomen zijn wij richting het oosten gedoken. Langzaam nog wat dieper gegaan om langs de Sepiastokken op twaalf meter te duiken. Je merkt dat de natuur wel richting winterstand gaat. Maar toch was er veel te zien. Met de lichtbundels van onze lampen zwaaiden wij over de bodem van de Oosterschelde. Om de beurt sienden wij elkaar dat wij weer een Botervisje zagen. Mijn gevoel vertelde mij dat wij op elke strekkende meter er minimaal één hebben gezien. Tussen enkele grote stenen door kwam ook nog even een Kreeft zijn scharen laten zien. Na hem bewonderend en uiteraard vriendelijk begroet te hebben, zijn wij weer doorgegaan. Het zal net voor het punt zijn geweest dat wij zijn gedraaid, zo rond het half uur, dat Taco mij seinde en een hele grote Zeenaald aanwees. Het leek wel een paling zo groot en dik. Op de terugweg zijn we rustig elke 10 minuten iets meer naar het ondiepere deel gegaan. Ook hier waren de Botervisjes in grote getale aanwezig. Een Wulk kroop tussen alle Oesters en stenen door naar zijn of haar winter verblijf. Of misschien wel opzoek naar een plek voor haar eitjes. Het zal rond de vijfenvijftigste minuut zijn geweest dat wij rond de drie meter diepte waren. Een paar keer over en langs de grote stenen blokken gedoken. En daar was ineens de duiktrap. Dit zijn van die kleine dingen die handig zijn om te weten. Bij hoogwater kom je de trap tegen op een meter of drie.
Na de duik hebben wij tegen de vulcontainer aan, in het opkomend zonnetje, nog even nagenoten van onze heerlijke ontspannen duik. Dit keer geen onderwater beelden. Maar dat maakte onze duik er niet minder om. En ja ik weet het…: Geen beelden, is geen bewijs! Dat klopt wij zeggen ook niets over die Zeepaardjes, Bruinvissen en Zeehonden….