Vandaag konden wij uitslapen, want wij hoefden deze keer niet ver te rijden. Dat had zo zijn reden, niet dat wij niet naar het eiland Schouwen-Duivenland wilden. Maar daar werd een muziekfestival georganiseerd. Vorig jaar waren wij dat concert aan zee even vergeten in de planning en daar kwamen wij op de terugweg pas achter. Het duurde toen drie uur om van de Zeelandbrug terug te rijden naar Dordrecht.

Ik had het net over uitslapen, ja lekker even een halfuurtje langer dan op een “gewone” zondag in/op bed te kunnen blijven. De reis vanaf Dordrecht leiden ons deels via onze gewone zondagse route, via de Moerdijkbrug. Langs Zevenbergen en Fijnaart. Alleen bij het knooppunt “Sabina” zijn we rechtdoor gereden, in plaats van normaal naar rechts richting Willemstad. De mooie ochtendrit, bracht ons via Halsteren naar Tholen om daar bij al een deels gevulde parkeerplaats van de “Bergse Diepsluis” te parkeren. Een duikvereniging was ook al in alle vroegte aanwezig.

Op de voor ons gebruikelijk parkeerplaatsen stonden al auto’s en stond er iemand achter zijn auto ochtendgymnastiek te doen. Mijn eerste gedachte was, een oudere man die voordat hij op de fiets stapt nog even zijn lichaam soepel wilde maken. Maar het was geen oude man die ging fietsen, maar Lex die de afgelopen dagen wat last van zijn rug had en even wat rek- en strekoefeningen stond te doen.

Eerst het begroeten en de gebruikelijke omhelzingen. Wij hadden elkaar al heel lang niet gezien! Dit was zeker 36 uur. Wij zagen elkaar voor het laatst afgelopen vrijdagavond bij de zwem4daagse in Zwembad De Dubbel waar we met een groep van onze Dordtse duikbuddy’s introductieduikjes hebben gemaakt met kinderen. Dat geeft je gewoon zo een boost als je die kinderen zo enorm ziet genieten.

Nu was het tijd voor ons om even lekker te gaan genieten: Sandra, Lex en ondergetekende. Mijn spullen op de steekwagen geladen en gezamenlijk de tocht omhoog de dijk op gemaakt. Sandra wilde perse de steekwagen omhoog trekken. Onderweg hebben wij als mannen horen te doen wel nog even gevraagd of wij het konden overnemen. Maar dat was uiteraard niet nodig. Het hijgende antwoord :“Gaat goed! Dat kan ik!!!” zei genoeg. Ze noemen mij weleens eigenwijs, maar er zijn er gelukkig meer 😊. Met wie je omgaat…………

Eenmaal te water stelde Sandra haar kompas in en schreef ze de coördinaten op haar leitje. Ze wilde ons vandaag navigeren… Helemaal prima! Voordat wij afdaalden nog even een check/dubbelcheck gedaan voor wat betreft de coördinaten. Nadat we waren afgedaald, hebben we even op de bodem de laatste zaken goed gedaan en zijn daarna uitgezwommen. Al snel kwam ik de eerste Paardenanemoon tegen, even snel een foto en terug naar de rest. Sandra lag tussen ons in met het kompas in haar hand en volle focus hierop. We zouden rechtuit uitzwemmen, maar dat ging niet helemaal rechtuit. Maar doordat ze tussen ons in lag hebben we haar al zwemmend iets bij gestuurd.

Bij de helling zijn we verder naar diepte gegaan om bij een meter of zeven naar links te gaan, volgens zeggen 270 graden. Ondanks dat we zoveel mogelijk de koers wilden aanhouden, trokken de sepiarekken toch onze aandacht en kwamen wij uit op een maximale diepte van ongeveer elf meter. We hebben zigzaggend diverse rekken bezocht, maar helaas geen Zeepaardje. Wat wel? Heel veel kleine Sepia-eitjes, Hooiwagenkrabben en jonge Zeenaalden.

Na een half uur zijn we toch maar naar ondieper water gegaan. Sandra nog steeds met haar volle focus op het kompas. Met af en toe een gebaar van “Thuis” en wijzend richting de kant. Daar in het ondiepere kwamen een zwemmende Sepia tegen. Die had onze navigator Sandra gemist, want ze wilde tot de thuishaven goed navigeren. Eenmaal op een meter of vijf stelde ik voor om het nog ondieper te gaan opzoeken. Daar zit namelijk tussen de basaltblokken vaak de Steenslijmvis met zijn lachebekje. Zoeken tussen de blokken al zwemmend terug naar de trap en daarbij geluid makend met mijn lamp en drijvers van de camera om ze zo nieuwsgierig te maken. Deze truc werkte helaas vandaag niet. Maar wij hebben met ons drie wel erg genoten van deze mooie omgeving. Veel Oesters en krabbetjes rond de vele Paardenanemonen.

Uiteindelijk zwommen we tegen een paar blauwe vinnen aan. Jawel… Wij waren bij de trap! Sandra steeg alvast op en Lex en ik hebben, terwijl wij nog op de bodem lagen haar vinnen uitgedaan. Als dank kreeg Lex bijna een paar hakken tegen zijn masker. Toen we allemaal weer bovenwater waren, hebben wij nog even lekker op de trap en Lex al dobberend in het water de duik geëvalueerd. Conclusie was en is: WAT EEN HEERLIJKE ONTSPANNEN DUIK!!! Oh… En Sandra blijft nog even oefenen met navigeren. Wie durft…?

In het zonnetje hebben wij na het inpakken van onze spullen nog even verder de duik besproken onder het genot van een koffie en thee.

Vandaag zijn er niet zoveel beelden gemaakt, maar wij hebben ze weer online gezet. Je kunt ze bekijken via de volgende link. 2025-06-29 | Bergse Diepsluis.

---

Kroon Holding
Stelt AED en zuurstof ter beschikking	Versluis.nl